Τάσος Τσακίρογλου

Ο Τζακ Ράσμους στη συζήτησή μας τονίζει ότι η διαφορά ανάμεσα στον «νέο οικονομικό ιμπεριαλισμό» και τον παλιό είναι ότι στον πρώτο οι δανειστές αναλαμβάνουν ουσιαστικά τις υπηρεσίες-κλειδιά της οικονομίας (ΣΔΟΕ, Γεν. Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, ΕΛΣΤΑΤ κ.λπ.), τις οποίες χαρακτηρίζουν «ανεξάρτητες αρχές», και δεν αρκούνται στο να υποβάλουν στις κυβερνήσεις ένα πρόγραμμα προς υλοποίηση.

Μιλά επίσης για τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση του 2015.


• Παραθέτοντας πρόσφατη έρευνα που δείχνει ότι το 95% των πληρωμών της Ελλάδας για το χρέος από το 2010 έχουν κατευθυνθεί στους Ευρωπαίους τραπεζίτες, υποστηρίζετε ότι η ανακύκλωση του χρέους και των επιτοκίων εκπροσωπεί μια αναδυόμενη νέα μορφή οικονομικού ιμπεριαλισμού, ο οποίος οικοδομείται στην ίδια τη δομή της ευρωζώνης από το 1999. Πώς λειτουργεί όλο αυτό;

Όταν έχεις μια νομισματική ένωση και μια υπανάπτυκτη τραπεζική ένωση, έτσι όπως ήταν η Ε.Ε. το 1999, και ταυτόχρονα έχεις μια ισχυρή οικονομία, η οποία παράγει σε χαμηλό κόστος στην ευρωζώνη –όπως η Γερμανία– αυτό που συμβαίνει είναι ότι η ροή χρήματος γίνεται μη ισορροπημένα.

Αυτό σημαίνει ότι οι βορειο-ευρωπαϊκές τράπεζες από το 2008 διοχέτευσαν πολύ χρήμα στην περιφέρεια της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. 

Αυτά τα χρήματα προήλθαν από τον ιδιωτικό τομέα και προορίζονταν να χρηματοδοτήσουν την αγορά από την περιφέρεια προϊόντων που προέρχονταν από τη Γερμανία και άλλες εξαγωγικές χώρες, οι οποίες είναι σύμμαχοί της. Άρα τα χρήματα ανακυκλώνονταν και επέστρεφαν σ' αυτές τις χώρες. 

Όταν όμως έχεις ένα χρηματοπιστωτικό και οικονομικό κραχ όπως αυτό του 2008, η ροή χρήματος προς την  περιφέρεια διακόπτεται και αυτό που μένει στην περιφέρεια είναι το χρέος. 

Και αυτό ισχύει για όλη την περιφέρεια και όχι μόνο για την Ελλάδα. 

• Και έτσι οδηγούμαστε στις περίφημες «διασώσεις»;

Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη της διάσωσης των ελληνικών τραπεζών και επιχειρήσεων, όπως επίσης στην Ισπανία και στην Ιταλία. Αυτό που συνέβη ήταν ότι ξανάρχισαν τα δάνεια προς την Ελλάδα και άλλες χώρες. 

Φυσικά, ο τρόπος συμπεριφοράς προς τη χώρα σας έδειχνε έλλειψη κάθε σεβασμού, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η διάσωση του 2008-09 περιελάμβανε τη μεταφορά του ιδιωτικού χρέους στους κυβερνητικούς ισολογισμούς, προκειμένου να γίνει δημόσιο χρέος.

Στη συνέχεια έχουμε την οικονομική κατάρρευση παντού, με τα ελλείμματα να μεγαλώνουν στις περισσότερες χώρες, μαζί και στην Ελλάδα. Έτσι έχουμε περαιτέρω χρέος, το οποίο προστίθεται στο ιδιωτικό χρέος της διάσωσης που μεταφέρεται στο δημόσιο. 

• Τότε παρεμβαίνει η Ε.Ε.;

Ναι. Το ΠΑΣΟΚ κάλεσε τους Βορειο-ευρωπαίους και κανείς δεν ξέρει τι συμφωνίες έγιναν τότε. Το χρέος φούσκωσε με τους ανθρώπους που έστειλε η Κομισιόν.
Υπήρξε μεγαλύτερη ρευστότητα για την αντιμετώπιση του χρέους. Το 2010, με την πρώτη διάσωση, ξεκίνησε η διαδικασία «μεγαλύτερο χρέος για την αποπληρωμή του χρέους». 

Στη συνέχεια η Ε.Ε. βυθίζεται σε μια διπλή ύφεση το 2011-2013 και η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο χρήμα για την αποπληρωμή του αρχικού χρέους και των επιτοκίων. 

Αυτή η ύφεση μεγάλωσε ακόμα περισσότερο το χρέος. Τότε είναι που περενέβησαν και τα κοράκια-κερδοσκόποι πάνω στα κρατικά ομόλογα. 
Η διάσωση του 2012 σχεδιάστηκε για να σώσει τους ιδιώτες κερδοσκόπους με 50-60 δισεκατομμύρια ευρώ. Συνολικά αυτό που έγινε ήταν μεγαλύτερη υπερχρέωση για την αποπληρωμή του χρέους. 

Η ελληνική κυβέρνηση παίζει το ρόλο εκείνου που εφαρμόζει τα  προγράμματα λιτότητας, εκείνου που αποσπά απ' όλους τους εργαζόμενους και τις μικρές επιχειρήσεις τα ποσά για την αποπληρωμή του χρέους. 
Έχουμε μια οικονομική απόσπαση, μια απόσπαση πλούτου, κάτι που είναι πιο επικερδές από την εκμετάλλευση εταιρείας από εταιρεία. 

• Αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό του «νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού»;

Είναι συσσώρευση μέσω επιτοκίων από κράτος προς κράτος. Το κράτος μετατρέπεται σε φοροσυλλέκτη για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πιο ισχυρών που ηγούνται της ευρωζώνης.

Και αυτός που ηγείται είναι η Γερμανία και οι σύμμαχοι του υπουργού Οικονομικών της. 
Είναι αυτή που κυριαρχεί στην Κομισιόν, την ΕΚΤ και παντού. Το Βερολίνο θέλει να συνεχιστεί αυτή η πολιτική, διότι κερδίζει απ' αυτήν. Μ' αυτήν τη διευθέτηση όλοι αγοράζουν τα προϊόντα της. 

Βέβαια, τα τελευταία χρόνια στρέφεται στις αναδυόμενες αγορές και γι' αυτό έχουν ανακοπεί οι ροές χρήματος προς την περιφέρεια. Όμως η αποπληρωμή των επιτοκίων από την τελευταία συνεχίζεται. 

Για να συνοψίσω το πρόβλημα, είναι ότι στον 21ο αιώνα μικρές οικονομίες εντάσσονται σε μεγάλες οικονομίες, όπως μια τελωνειακή ένωση ή μια ζώνη ελεύθερου εμπορίου, οι οποίες μετεξελίσσονται σε μια νομισματική ένωση, η οποία με τη σειρά της απαιτεί την τραπεζική ένωση. Σ' αυτόν τον συνδυασμό τελωνειακής, νομισματικής και τραπεζικής ένωσης κυριαρχούν οι μεγάλες οικονομίες εις βάρος των μικρών. 

Η Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα αυτού του νέου οικονομικού ιμπεριαλισμού που αναδύεται και ο οποίος επιτρέπει στις ισχυρές οικονομίες να απομυζούν τις ανίσχυρες. 

• Σ' ένα τελευταίο σας άρθρο αναφέρεστε στα στρατηγικά και τακτικά λάθη του ΣΥΡΙΖΑ και της ελληνικής κυβέρνησης το 2015, τα οποία οδήγησαν στη συνθηκολόγηση με την τρόικα και είχαν σαν αποτέλεσμα τη συνεχιζόμενη λιτότητα και την ύφεση. Τι λέτε;

Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια σειρά από σημαντικά λάθη. Το πρώτο ήταν ότι πίστεψε ότι μπορεί να βρει σύμμαχο και να αναβιώσει τη Σοσιαλδημοκρατία, προκειμένου να βρει υποστήριξη. 

Όμως όλοι οι θεσμοί της Ε.Ε. κυριαρχούνται από τους σκληροπυρηνικούς, όπως ο Σόιμπλε και οι σύμμαχοί του, οι οποίοι θέλουν λιτότητα με κάθε κόστος και αρνούνται να δώσουν λίγο «αέρα» στην Ελλάδα για να βγει από την ύφεση. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ νόμιζε ότι μπορεί να συνάψει συμμαχία με τη Γαλλία και να αναστήσει την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, η οποία είτε είναι ήδη νεκρή είτε πεθαίνει. Τώρα την κατεύθυνση τη δίνει ο νεοφιλελευθερισμός των Βορειοευρωπαίων. 

• Η Σοσιαλδημοκρατία θυμίζει ζόμπι.

Ναι, αυτός είναι ένας ωραίος χαρακτηρισμός. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έναν αφελή και νοσταλγικό τρόπο κατανόησης της Σοσιαλδημοκρατίας. Για παράδειγμα το SPD είναι κυβερνητικός εταίρος της Μέρκελ.

Γι' αυτό το λόγο το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, οι Podemos και άλλοι προσπαθούν να γεμίσουν το κενό που άφησαν οι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι μετακινήθηκαν προς τα δεξιά και συμμάχησαν με τις επιχειρήσεις. 

Σύντομα ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης διαπίστωσαν ότι δεν θα έχουν στήριξη απ' αυτούς, αλλά δυστυχώς όλη τους η στρατηγική είχε βασιστεί πάνω σ' αυτό. Έκαναν όμως και άλλα λάθη. Ένα ήταν ότι συνεχώς στη διαπραγμάτευση ενέδιδαν σε παραχωρήσεις προς την τρόικα, χωρίς να παίρνουν κανένα αντάλλαγμα. 

Το αναλύω αυτό στο βιβλίο μου «Λεηλατώντας την Ελλάδα: ένας νέος οικονομικός ιμπεριαλισμός αναδύεται», το οποίο κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες.

Στη διαπραγμάτευση απέναντι στους δανειστές που ζητούσαν όλο και περισσότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε διαρκείς παραχωρήσεις, με τη σκέψη «θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εκ των έσω, με τους φίλους μας, τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ». 
Αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος. 

Επίσης, η επέκταση της συμφωνίας του 2012 για τέσσερις μήνες, χωρίς να επιμείνουν ότι για αντάλλαγμα η τρόικα πρέπει να συνεχίσει να δίνει τις δόσεις των δανείων, στον βαθμό που η Ελλάδα συνέχιζε να πληρώνει κανονικά τους τόκους. Αντίθετα, ήταν η τρόικα αυτή που παραβίασε όλους τους όρους της συμφωνίας. 

• Ποιος ο ρόλος της ΕΚΤ;

Ένα ακόμη πρόβλημα ήταν ότι η ΕΚΤ, βήμα βήμα, στραγγάλιζε τη χώρα. Δεν επέκτεινε τα δάνεια, δεν έδωσε χρηματοδότηση ανάγκης και έφερε σταδιακά την Ελλάδα σε κατάσταση ασφυξίας. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να έχει εθνικοποιήσει τις τράπεζες αμέσως και να επεκτείνει τους ελέγχους κεφαλαίων για να εμποδίσει τη φυγή τους στο εξωτερικό. Ο οικονομικός ιμπεριαλισμός είναι η απόσπαση τόκων, μαζί με τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα των δημόσιων αγαθών, με τα χρήματα να πηγαίνουν στο εξωτερικό. 

Είναι η απορρόφηση χρημάτων εκτός χώρας. Και φυσικά υπάρχουν πάντα οι κερδοσκόποι, οι οποίοι είναι έτοιμοι να επιτεθούν στα ομόλογά σου. Η ΕΚΤ επιβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση να εκδίδει ομόλογα σε πολύ υψηλές τιμές. 

Σ' αυτήν τη διαδικασία, όποτε υπάρχει κρίση οι πλούσιοι Έλληνες και οι επενδυτές παίρνουν χρήματα από τις τράπεζες, τα οποία κατευθύνονται εκτός Ελλάδας. Απ' αυτά κερδισμένες βγαίνουν οι τράπεζες της βόρειας Ευρώπης.

Το ίδιο συμβαίνει και στις χρηματιστηριακές αγορές. Παντού υπάρχει μια απόσπαση πλούτου, από την οποία επωφελούνται οι ξένοι καπιταλιστές. 

• Η πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη από το Brexit και ο αυξανόμενος ευρωσκεπτικισμός κλιμακώνονται εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής αστάθειας στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ευρώπη. Πόσο πιθανή είναι μια νέα -ακόμα χειρότερη– οικονομική κρίση;

Βασικά πιστεύω ότι είναι αναπόφευκτη στην Ευρώπη. Στο παρασκήνιο πρόκειται για μια τραπεζική κρίση. Δείτε την  περίπτωση της Ελλάδας, από την οποία επωφελούνται οι βορειοευρωπαϊκές τράπεζες, όπως έδειξε και η έρευνα που αναφέρατε στην αρχή. 

Το 95% των ελληνικών πληρωμών για το χρέος κατέληξε στους Βορειοευρωπαίους τραπεζίτες και επενδυτές. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για να μένουν αυτές οι τράπεζες «αβύθιστες». 

Αυτό συμβαίνει λόγω της απόσπασης πλούτου από την περιφέρεια. 

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το τραπεζικό σύστημα δεν είναι ανταγωνιστικό. Δεν μπορεί να ανταγωνιστεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα των ΗΠΑ ή της Βρετανίας. Έχει μείνει πίσω ποικιλοτρόπως. 



Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν περί τα δύο τρισεκατομμύρια δολάρια μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια στους ισολογισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών. 
Όλες οι κινήσεις του Ντράγκι αποτελούν έκφραση της τραπεζικής κρίσης.

Την επόμενη φορά που θα έχουμε μια σοβαρή οικονομική πτώση, μια ύφεση, την οποία εγώ προβλέπω να έρχεται το 2017-18, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ, τότε η κρίση αυτή θα είναι ακόμα χειρότερη. 

Οι ιταλικές τράπεζες έχουν τετρακόσια δισεκατομμύρια μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Πρόβλημα υπάρχει και με τις πορτογαλικές και τις γαλλικές τράπεζες. 

Ακόμα και η Ντόιτσεμπανκ και η Κόμερτσμπανκ της Γερμανίας δείχνουν σημάδια ότι είναι πολύ ευάλωτες. Και φυσικά δεν ξέρουμε ποια θα είναι η επίδραση του Brexit. 
Άρα περιμένουμε μια νέα τραπεζική κρίση να εκδηλωθεί. 



Διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο St. Marys College της Καλιφόρνιας και είναι οικονομικός σύμβουλος του Πράσινου Κόμματος των ΗΠΑ.

Εχει την εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή «Εναλλακτικές προσεγγίσεις» και αρθρογραφεί τακτικά στα ριζοσπαστικά περιοδικά Counterpunch, Z Magazine, αλλά και για το λατινοαμερικάνικο κανάλι teleSUR TV. Στην αρθρογραφία του έχει αναλύσει εκτενώς την κατάσταση στην Ελλάδα.



πηγή efsyn

Η εγγραφή των επιτυχόντων των Πανελλαδικών Εξετάσεων έτους 2016 στις Σχολές και τα Τμήματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης θα πραγματοποιηθεί από σήμερα 5 Σεπτεμβρίου έως και τις 12/ 09/ 2016.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, για πρώτη φορά φέτος για την εγγραφή των επιτυχόντων τίθεται σε λειτουργία το σύστημα της υποχρεωτικής ηλεκτρονικής εγγραφής χωρίς την αναγκαιότητα κατάθεσης δικαιολογητικών και χωρίς να απαιτείται η μετάβαση των επιτυχόντων στις Σχολές και τα Τμήματα επιτυχίας τους. Με τον τρόπο αυτό, όπως σημειώνεται, οι επιτυχόντες δεν επιβαρύνονται με το πρόσθετο κόστος της μετακίνησης για την εγγραφή τους και με την επιπλέον διαδικασία της συλλογής και αποστολής δικαιολογητικών.

Σε ό,τι αφορά τη διαδικασία εγγραφής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, πραγματοποιείται κατά το ανωτέρω διάστημα με αίτηση των επιτυχόντων για τη Σχολή ή το Τμήμα επιτυχίας τους μέσω ηλεκτρονικής εφαρμογής του Υπουργείου Παιδείας στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://eregister.it.minedu.gov.gr, εισάγοντας τον ίδιο κωδικό πρόσβασης (password) που χρησιμοποίησαν για την εισαγωγή τους στην ηλεκτρονική εφαρμογή του Μηχανογραφικού Δελτίου. Η εφαρμογή θα βρίσκεται σε λειτουργία από το μεσημέρι της 5ης Σεπτεμβρίου 2016.

Για την πρόσβαση στην ηλεκτρονική εφαρμογή οι σχολικές μονάδες θα παρέχουν υποστήριξη στους επιτυχόντες όσον αφορά τους κωδικούς πρόσβασης, ενώ μετά την είσοδο στην εφαρμογή θα υπάρχει διαθέσιμο αναλυτικό εγχειρίδιο χρήσης για τη διευκόλυνσή τους, αναφέρει το υπουργείο Παιδείας.

Επίσης, μέσα από την ηλεκτρονική εφαρμογή οι επιτυχόντες, στην περίπτωση που έχουν εγγραφεί από προηγούμενο έτος σε Σχολή ή Τμήμα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, θα δηλώνουν τη Σχολή ή το Τμήμα στο οποίο είναι ήδη εγγεγραμμένοι και θα αιτούνται ταυτόχρονα τη διαγραφή τους, προκειμένου να ολοκληρωθεί η εγγραφή στη νέα Σχολή ή στο νέο Τμήμα.

Η αίτηση εγγραφής των επιτυχόντων μέσω της ηλεκτρονικής εφαρμογής του Υπουργείου Παιδείας ενέχει χαρακτήρα Υπεύθυνης Δήλωσης. Οι επιτυχόντες μετά την είσοδο στην εφαρμογή θα καλούνται να συμπληρώσουν τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισής τους (ΑΜΚΑ), ο οποίος θα επιβεβαιώνεται μέσω διαλειτουργικότητας με το Εθνικό Μητρώο ΑΜΚΑ. Αν τα ατομικά στοιχεία που εμφανίζονται προσυμπληρωμένα στην εφαρμογή δεν συμφωνούν με τα στοιχεία της αστυνομικής ταυτότητας ή του διαβατηρίου, τότε οι επιτυχόντες πρέπει να προβούν στην άμεση διόρθωση και ενημέρωση των λανθασμένων στοιχείων τους στα συστήματα του Εθνικού Μητρώου ΑΜΚΑ, μέσω σχετικής αίτησής σε οποιοδήποτε ΚΕΠ. Ο επιτυχών, αφού ελέγξει την ορθότητα των προβαλλόμενων τροποποιημένων στοιχείων, θα πρέπει να ολοκληρώσει την ηλεκτρονική εγγραφή του εντός της προβλεπόμενης προθεσμίας.

Οι εγγραφέντες για να έχουν πρόσβαση στις ακαδημαϊκές υπηρεσίες της κάθε Σχολής και Τμήματος, θα πρέπει να επιδείξουν στη Γραμματεία του Τμήματος ή της Σχολής αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο, προκειμένου να γίνει η ταυτοπροσωπία τους. Σε κάθε περίπτωση, η Γραμματεία δύναται να ζητήσει συμπληρωματικά δικαιολογητικά από τους εγγραφέντες.

Για τις Στρατιωτικές Σχολές, τις Αστυνομικές Σχολές, τις Σχολές της Πυροσβεστικής Ακαδημίας, τις Ακαδημίες του Εμπορικού Ναυτικού και τις Ανώτερες Σχολές Τουριστικής Εκπαίδευσης, η προθεσμία και η διαδικασία εγγραφής των επιτυχόντων θα καθοριστεί και θα πραγματοποιηθεί από τα αρμόδια υπουργεία, σημειώνει στην ανακοίνωσή του το υπουργείο Παιδείας και επισημαίνει, τέλος, ότι όλες οι ανωτέρω διαδικασίες εγγραφής ολοκληρώνονται είτε από τους ίδιους τους επιτυχόντες ή από νομίμως εξουσιοδοτημένο από αυτούς πρόσωπο.






πηγή ΑΠΕ

ο κάπνισμα μειώνει και μάλιστα άμεσα την πρόσληψη των θερμίδων, πιθανώς λόγω μεταβολής των επιπέδων της ορμόνης γκρελίνης, γνωστής και ως «ορμόνης της πείνας», σύμφωνα με μια νέα μικρή ελληνική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια πνευμονολογίας Παρασκευή Κατσαούνου της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και τη δρα Κωνσταντίνα Ζαχαρή του Τμήματος Επιστήμης Διαιτολογίας-Διατροφής του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο διεθνές συνέδριο της Ευρωπαϊκής Πνευμονολογικής Εταιρείας στο Λονδίνο (3-7 Σεπτεμβρίου). Παράλληλα, έχουν υποβάλει την εργασία τους προς δημοσίευση σε ιατρικό περιοδικό.

Είναι γνωστό ότι η διακοπή του καπνίσματος οδηγεί σε αύξηση του βάρους, πράγμα που, μεταξύ άλλων, αποτελεί αντικίνητρο για να κόψουν οι καπνιστές το τσιγάρο, καθώς και την αιτία που αρκετοί ξαναρχίζουν το κάπνισμα μετά από την παροδική διακοπή του.




πηγή ΑΠΕ

Σας παρακαλούμε, εκ προοιμίου, να μην παραλείψετε να δείτε το βιντεάκι που ακολουθεί στο τέλος του κειμένου.

Στο θέμα μας τώρα:

Για το παιχνίδι των «νέων τζακιών» και την αναδιανομή της τηλεοπτικής πίτας στο πλαίσιο της δεδομένης μιντιακής ολιγαρχίας που υπηρετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουμε τοποθετηθεί αναλυτικά με το («Τώρα θα έχουμε μιντιακή ολιγαρχία, αλλά με άδεια…»).

Εκείνο, ωστόσο, που δεν πρέπει να διαφεύγει από το φεστιβάλ υποκρισίας των ημερών είναι η έγνοια ορισμένων για τις απολύσεις εργαζομένων που επαπειλούνται στα κανάλια που δεν πήραν άδεια.

Μεγάλος ο καημός της ΝΔ που τυγχάνει να έχει αρχηγό τον πρώην υπουργό απολύσεων επι κυβερνήσεων Σαμαρά, μεγάλος ο καημός του ΠΑΣΟΚ και όλων των μνημονιακών κομμάτων που την τελευταία 6ετία γέμισαν τις ουρές των ανέργων με πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους.

Τώρα, όλοι αυτοί οι κροκόδειλοι, αξιοποιώντας την προσφορά που τους κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ να τους «ξεπλένει» την μέχρι τώρα πολιτική τους εφαρμόζοντάς την από «αριστερά», εμφανίζονται πολύ στεναχωρημένοι για τους εργαζόμενους στα κανάλια που θα απολυθούν…

Φυσικά για το γεγονός ότι από το 2008

• το MEGA έχει απολύσει πάνω από το 30% των εργαζομένων του,
  
  
• ο Αντέννα πάνω από το 28%,
  
  
• ο Αλφα πάνω από το 25%,
  
  
• ο ΔΟΛ πάνω από το 50%,
  
  
• το συγκρότημα του Μπόμπολα πάνω από το 45%,
  
  

όλοι αυτοί, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έβγαλαν κιχ.

Την τραγωδία που απειλεί τους εργαζόμενους στα κανάλια μόνο οι χιλιάδες ήδη απολυμένοι συνάδελφοί τους μπορούν να καταλάβουν. Μόνο όσοι πέρασαν, όσοι βίωσαν και βιώνουν αυτό το ανείπωτο σοκ, αυτό το δράμα. Μόνο τα εκατομμύρια των ανέργων και οι οικογένειές τους μπορούν να το νιώσουν. Και μόνο εκείνοι που παλεύουν ενάντια στην πολιτική που παράγει την ανεργία έχουν το δικαίωμα – ναι, το δικαίωμα – να μιλούν γιατί μόνο αυτοί δεν ανήκουν στους κάθε λογής φιλισταίους που τώρα παριστάνουν να ξεχειλίζουν από… έγνοια φιλεργατική.

Ανάμεσα στους φιλισταίους των φιλισταίων και οι Μπάμπηδες του ΣΚΑΙ. Φαίνεται τις απανωτές απολύσεις στον δικό τους σταθμό όλα αυτά τα χρόνια τις άντεξαν. Καρτερικά. Αλλά τώρα, μεγάλος ο πόνος τους. Δεν υπάρχει μεγαλόσχημος του φαληρικού συγκροτήματος που να μην τον πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό τις τελευταίες μέρες για την τύχη των εργαζόμενων στα κανάλια που δεν πήραν άδεια.

Εκείνος, δε, που τον είδαμε και ράγισε η καρδιά μας ,καθώς μετά βίας συγκράτησε τα δάκρυά του προχτές στο κεντρικό δελτίο του σταθμού ήταν ο ίδιος ο Μπάμπης (ένας είναι ο Μπάμπης).

Και να σκεφτείτε ότι δεν έχει περάσει καλά – καλά ούτε χρόνος από τότε που ο Μπάμπης, από τον ίδιο σταθμό κι από την ίδια θέση που σήμερα μοιρολογεί για τους εργαζόμενους στα κανάλια, σε μια από τις διασκεδαστικές αναλύσεις του για την οικονομία, σχολιάζοντας τη θέση του ΔΝΤ για τα εργασιακά όπου συμπεριλαμβάνονται οι απαιτήσεις του υπέρ των ομαδικών απολύσεων, βροντοφώναζε: «ΔΝΤ, κράτα γερά»!

Ε, αυτοί, οι «ΔΝΤ κράτα γερά», είναι που – πλέον με νόμιμη άδεια – πουλάνε τον μνημονιακό οχετό τους και τον καθεστωτικό φαρισμαισμό τους. Απολαύστε τους:

Παρατήρηση 1^η: «Ό,τι είναι νόμιμον είναι ηθικόν». Η ρήση είναι του πρώην υπουργού Βουλγαράκη και την έχουν καταδικάσει παντοιοτρόπως όλοι οι ιησουίτες που – ταυτόχρονα – την έχουν καταστήσει «οδηγό» των πολιτικών τους  πεπραγμένων. Σημαιοφόροι, δε, του ιησουιτισμού, δεν είναι άλλοι από εκείνους που κάθε φορά εναλλάσσονται στις καρέκλες όσων παριστάνουν τους φορείς της «κάθαρσης».

    Παρατήρηση 2^η: Η σαπίλα που κυριάρχησε στον τόπο τα προηγούμενα 40 χρόνια είναι πανθομολογούμενη. Ο ΣΥΡΙΖΑ σερφάρει ακριβώς στην σαπίλα των προηγούμενων για να εμφανίσει τις δικές του διευθετήσεις σαν «ρήξη» με το παρελθόν. Όμως άλλο ρήξη που σημαίνει ανατροπή της σαπίλας και άλλο διευθέτηση της σαπίλας που σημαίνει αναπαραγωγή της. Επιπλέον, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αφαιρεί τον άρτο όπως ακριβώς οι προηγούμενοι, γι’ αυτό το έχει ρίξει στα «θεάματα». Την ώρα που εφαρμόζει Μνημόνια και κόφτες, την ώρα που ξεπουλάει από λιμάνια μέχρι αεροδρόμια κι από Ελληνικό μέχρι ΟΣΕ, μη έχοντας τι άλλο να κάνει, όταν δεν πουλάει τρέλα πουλάει «κάθαρση», απλή (δήθεν) αναλογική, συνταγματική αναθεώρηση κοκ. Φυσικά στο τέλος του μήνα τον ΕΝΦΙΑ του φτωχού δεν θα τον πληρώσει ούτε ο παλιός, ούτε ο νέος καναλάρχης. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει μια κάποια «αριστερή»… πρόοδος εκ του γεγονότος ότι τις αξιολογήσεις του μισθού, της σύνταξης και της ζωής του ο λαός δεν θα τις μαθαίνει πλέον από τα μαρκούτσια του Μπόμπολα, αλλά από τα μαρκούτσια του Καλογρίτσα ή του Μαρινάκη. 

    Παρατήρηση 3^η: Κι αυτοί που εξυμνούν τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες ως «τέλος της διαπλοκής» και οι προηγούμενοι χαλίφηδες που τον καταγγέλλουν ως «αντικατάσταση της παλιάς με τη νέα διαπλοκή», ομονοούν σε ένα: Υπήρχε διαπλοκή! Ωραία (τρόπος του λέγειν): Μπορούν οι πρώτοι να μας πουν: Ποιοι από τους διαπλεκόμενους καναλάρχες αποκλείστηκαν από τη νέα διαδικασία εξ αυτού – όπως θα έπρεπε – και μόνο του λόγου, ότι δηλαδή ήταν διαπλεκόμενοι; Απάντηση: Κανένας! Τι είδους αντιδιαπλοκή είναι αυτή, λοιπόν, που οικοδομείται με τα υλικά της προηγούμενης διαπλοκής; Που θεωρεί «παραγραμμένο» το αδίκημα όλων των πλευρών του διαπλεκόμενου τριγώνου (μιντιάρχες, τραπεζίτες, πολιτικό σύστημα) και εισηγείται την τάχα μου ευταξία του «πάμε γι’ άλλα»; Μπορούν, με τη σειρά τους, οι δεύτεροι να μας πουν: Αυτοί γιατί σκούζουν την ίδια ώρα που ομολογούν την «παλιά» – όπως οι ίδιοι την αποκαλούν – διαπλοκή και της οποίας οι ίδιοι αποτελούσαν μέρος του αμαρτωλού τριγώνου; Απάντηση: Διότι – όπως λένε στο χωριό μου – ο γάτος και γαμεί και σκούζει… Αλλά η τακτική αυτή από τον γάτο αντέχεται. Από τις «ακρίδες» που έχουν καταρημάξει τον τόπο, όχι.

    Παρατήρηση 4^η: Πριν από 80 χρόνια μια εκπομπή του Ορσον Ουέλς από τα ερτζιανά ήταν αρκετή να δημιουργήσει πανδαιμόνιο στην Αμερική. Χιλιάδες Αμερικανοί έτρεχαν πανικόβλητοι να σωθούν, καθώς είχαν πιστέψει ότι άρχισε η επίθεση …των εξωγήινων.

Από την εποχή του ραδιοφώνου ακόμα, ένας Αυστριακός εθιμογράφος, έλεγε: «Δώστε μας τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του κόσμου και 100 ανθρώπους ικανούς στην προπαγάνδα και μέσα σε 2 μήνες θα έχουμε κάνει την Ελβετία κομμουνιστική και τους κατοίκους της Ονδούρας να βάφουν τα μαλλιά τους πράσινα».

Συνεπώς: Η δύναμη, η επιρροή και η επίδραση των ηλεκτρονικών μέσων είναι τόσο μεγάλη που οι κάτοχοι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας δεν είναι φυσικά ανόητοι ώστε να αφήσουν αυτή τη δύναμη, αυτό το «όπλο», να περάσει στα χέρια εκείνων που θα ‘θελαν να δουν την Ελβετία κομμουνιστική…

    Παρατήρηση 5^η: Η δύναμη των ηλεκτρονικών ΜΜΕ είναι θηριώδης. Παράδειγμα: Ένας Πρόεδρος που το 2000 ήρθε δεύτερος και κέρδισε «πραξικοπηματικά» τις εκλογές στις ΗΠΑ, ο Μπους, κατάφερε στις εκλογές του 2004, και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, να υπερκεράσει τον αντίπαλό του κατά 3 εκατ. ψήφους και να επανεκλεγεί.

Ωστόσο, την ίδια ώρα, στη Βενεζουέλα, παρότι όλα σχεδόν τα ΜΜΕ ήταν εναντίον του, ο Τσάβες κατάφερε να επικρατήσει σε 10 εκλογικές αναμετρήσεις.

Πρέπει, συνεπώς, να τονιστεί με έμφαση: Όσο μεγάλη κι αν είναι η επιρροή και η δύναμη των ΜΜΕ και του Τύπου να κατευθύνουν, να προπαγανδίζουν, να τρομοκρατούν, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για μια δύναμη σχετική, μια δύναμη που έχει όρια, μια δύναμη πολλές φορές κτηνώδης που, όμως, δεν είναι ανυπέρβλητη.

Παράδειγμα: Στην Ελλάδα, όσο κι αν ακούμε ότι εκδοτικά συγκροτήματα «ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις», αλλά τόσο ισχύει πως δεν καθόρισε τη στάση του ελληνικού λαού η τακτική «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας» που επέδειξε ο καθεστωτικός Τύπος στην Κατοχή. Ούτε τα ΜΜΕ κατάφεραν να επιβάλουν την δική τους θέση στο δημοψήφισμα του 2015.

Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν: Η δύναμη των ΜΜΕ είναι τεράστια. Αλλά δεν είναι ανίκητη.

    Παρατήρηση 6^η: Ο δημοσιογράφος, στο πλαίσιο της ιδεολογίας του, της πολιτικής του άποψης, της προσωπικής του γνώμης, είναι το αδύναμο μέρος στη σχέση του με τον κάτοχο του ΜΜΕ. Αλλά αυτό δεν τον καθιστά ούτε  άβουλο, ούτε πολύ περισσότερο τον απαλλάσσει της ευθύνης του. Θα είναι πάντα υπεύθυνος και υπόλογος κάθε φορά και κάθε στιγμή που θα συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω να τον αφορούν οι στίχοι του Βάρναλη: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα»…

Το ερώτημα «ποιος είναι πιο άθλιος, αυτός που δίνει την εντολή ή αυτός που την εκτελεί», θα αφορά πάντα τον δημοσιογράφο που δεν ασκεί το ρόλο του με αξιοπρέπεια. Κάθε άλλο παρά το υποδεέστερο της θέσης του τον απαλλάσσει από το καθήκον της ηθικής – επαγγελματικής αρτιότητας. Κάθε άλλο παρά αναιρεί το στοιχείο της προσωπικής ευθύνης οποιουδήποτε παίρνει ένα μαρκούτσι στο χέρι και δεν ξέρει τι λέει, ή αρπάζει έναν υπολογιστή και δεν ξέρει τι γράφει. Κάθε άλλο παρά αμφισβητεί το ουσιαστικό νόημα όσων έγραφε ο Καμύ το 1939, όταν στο μανιφέστο του για τον «ελεύθερο δημοσιογράφο» εξαιρούσε τη δημοσιογραφία που υπηρετεί τη«σαθρή ανοησία», την «οργανωμένη νωθρότητα» και την «επιθετική βλακεία». Αντίθετα, τα προηγούμενα, καταδεικνύουν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: Ότι στο πλαίσιο της συστημικής λειτουργίας του Τύπου, που ορίζεται από το ιδιοκτησιακό του καθεστώς, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος για τους δημοσιογράφους να μετατραπούν, είτε ενσυνείδητα είτε εξ αντικειμένου, σε μέρος του προβλήματος.

Προφανώς, όταν αναφερόμαστε, στην ευθύνη του δημοσιογράφου, δεν μιλάμε για εκείνη την ομάδα που συγκροτεί το «ανφάντ γκατέ» αυτού που θα λέγαμε «συστημικά ενσωματωμένη δημοσιογραφία». Διότι, πολύ απλά, δεν τους θεωρούμε δημοσιογράφους, αλλά λακέδες. Πρόκειται για μια ομάδα που ένα μέρος της χρησιμοποιεί τη δημοσιογραφία ως πασαρέλα συμμετοχής της στο κλαμπ των «VIPs». Ένα άλλο αποτελεί κρίκο της αλυσίδας του θεάματος. Ένα τρίτο υπηρετεί δυο και τρεις «αφεντάδες» ταυτόχρονα, όχι γιατί πρέπει να βγάζει το ψωμί της, αλλά γιατί έτσι εξασφαλίζει το παντεσπάνι της.

***

    Ας έρθουμε, τώρα, στο κυρίως θέμα μας: Τηλεοπτικές άδειες! Για άλλους αποτέλεσε μπιγκ-μπραδερίστικο καραγκιοζιλίκι. Γι’ άλλους τομή διαφάνειας. Για τους μεν, όπως είπαμε, είναι αναπαλαίωση της παλιάς διαπλοκής. Για τους άλλους επιτομή της νομιμότητας.

    Επειδή, δε, κι αυτοί που κλείστηκαν στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας, και αυτοί που δεν πήγαν, και εκείνοι που τους υπηρετούν με ή χωρίς δημοσιογραφική ταυτότητα, και αυτοί που οργάνωσαν τον διαγωνισμό και αυτοί που τον καταγγέλλουν, είναι σίγουρο ότι – όλοι τους – κάθε βράδυ πέφτουν για ύπνο με μια αγωνία, πως θα ξυπνήσουν το πρωί για να ενημερώσουν τον λαό… «αντικειμενικά», «ολόπλευρά» κι «πλουραλιστικά», γι’ αυτό θα το θέσουμε ευθέως:

    ΠΡΩΤΟ: Για να εχεις ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι πρέπει να έχεις στην κωλότσεπη μερικά – πολλά – εκατομμύρια. Να έχεις φράγκα. Αυτό είναι το κριτήριο, το ύψιστο, το μέγιστο, το «αριστερό» (!), που έθεσε ο κύριος Τσίπρας. 

Ας αφήσει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ την γελοία «αντιολιγαρχική» του ρητορεία. Ολιγάρχες και μεγαλοκαπιταλιστές είχαν πριν τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, ολιγάρχες και μεγαλοκαπιταλιστές θα τα έχουν και τώρα. Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή θεωρεί τα δικά του Μνημόνια «καλύτερα» από των άλλων μπορεί να θεωρεί και τους ολιγάρχες της δικής του μιντιακής εποχής «καλύτερους» από των προηγούμενων. Με γεια του με χαρά του, αλλά με τον ξαναζεσταμένο Πασοκισμό των «νέων τζακιών» και με τον «αριστερό σανό» των επικοινωνιακών του επιτελείων ας ταΐζει την κυρία Τζάκρη και το λοιπό Πασοκιστάν που θρέφει στον κόρφο του και όχι τον ελληνικό λαό.     

    ΔΕΥΤΕΡΟ:  «Ναι, μα τώρα θα πληρώνουν», λένε οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ. Το «νόμιμον και ηθικόν», που λέγαμε! Ρωτάμε: Κι επειδή θα πληρώνουν (θα δούμε αν, πώς και πόσο), αυτό τι σημαίνει; Αυτό αναιρεί ότι θέλουν τηλεοπτικά ΜΜΕ ώστε μέσω της μιντιακής εξουσίας να προωθούν τις άλλες δουλειές τους; Αν, δηλαδή, ο Μαντέλης τα ‘πιανε – όπως γίνεται στο Αμέρικα – φανερά από τη «Ζήμενς» κι είχε φορολογηθεί για τη «χορηγία», δεν θα υπήρχε θέμα; Τι πάει να πει «θα πληρώνουν»; Δηλαδή επειδή «θα πληρώνουν», θα είναι πιο «δημοκρατικά» ευκολοχώνευτο όταν θα βαφτίζουν «αντικειμενικότητα» την δική τους υποκειμενική και βαθύτατα στρατευμένη στο σύστημα άποψη που συμβαδίζει με τα συμφέροντα τους και λειτουργεί μονίμως ως προπαγανδιστής της εκάστοτε οικονομικοπολιτικής εξουσίας, που οι ίδιοι κατέχουν; Επειδή «θα πληρώνουν» θα πάψουν πίσω ακριβώς από αυτές ακριβώς τις μπαλαφάρες περί «αντικειμενικότητας» να υποδύονται τον «ελεγκτή της εξουσίας» ενώ στην πραγματικότητα είναι όχι μόνο βαστάζοι, αλλά και μέρος της εξουσίας; Επειδή «θα πληρώνουν» θα πάψει να ισχύει η μεγάλη αλήθεια που είχε παραδεχτεί και ομολογήσει ο Σταύρος Ψυχάρης: «Δεν υπάρχουν όμως εφημερίδες(σσ: και πολύ περισσότερο τηλεοπτικά δίκτυα, συμπληρώνουμε εμείς) που να εκδίδονται για να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από εκείνες του ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα». Η θέση αυτή διατυπώθηκε νέτα-σκέτα στο «Βήμα της Κυριακής» (8/1/2012). Και κάτι μας λέει ότι  η παραπάνω αλήθεια όπως ίσχυε πριν, έτσι συνεχίζει να ισχύει και μετά από τις… «γάτες Ιμαλαίων».

    ΤΡΙΤΟ: Το τρίγωνο «οικονομική εξουσία – πολιτική εξουσία – μιντιακή εξουσία» δεν καταργείται, λοιπόν. Φοράει νέα φορεσιά. Αλλά όσες φορές κι αν βάλλει τα ρούχα του αλλιώς ο Μανωλιός, ο τόνος στην ενημέρωση – μιας και τόσος λόγος γίνεται γι’ αυτήν – θα δίνεται  από αυτούς που ελέγχουν τον Τύπο και κυρίαρχα από αυτούς που ελέγχουν τα τηλεοπτικά ΜΜΕ. Και τα τηλεοπτικά ΜΜΕ – ανεξαρτήτως προσώπων, ομίλων, νέων ή παλιών «παικτών» – τα ελέγχει η οικονομική ολιγαρχία. Ισχύει παντού και όχι μόνο στην Ελλάδα (σσ: κάτι που το είχε «καταλάβει» πολύ καλά η κυβέρνηση Καραμανλή, όταν «τόλμησε» να πάει στην ΕΕ το νομοσχέδιο για τον «βασικό μέτοχο» και οι «αδέκαστοι» επίτροποι το έσκισαν πριν καν το δουν). Όσο, επομένως, θα είναι οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και εν γένει οι κεφαλαιοκράτες που θα ελέγχουν τα κανάλια της ενημέρωσης, η αμεροληψία των πολλών δουλευτάδων του Τύπου ή των έντιμων εκδοτών, δεν είναι  συνθήκη ικανή ώστε να εξασφαλίζεται μια ενημέρωση προσανατολισμένη στο πλευρό της κοινωνίας και της αλήθειας, αλλά θα έχει πάντα για πυξίδα την «αλήθεια» εκείνων που κατέχουν την στρόφιγγα της ενημέρωσης. Κι αυτοί τυγχάνει να είναι οι ίδιοι που εμπλέκονται με χίλια νήματα με το τραπεζικό σύστημα, είναι οι ίδιοι που νταραβαρίζονται με εκείνους που τους δίνουν τις άδειες για να «πουλάνε ενημέρωση».  

***

   Συνεπώς: Όταν το κουμάντο στο χώρο του Τύπου, και όχι μόνο, διαμορφώνεται με τους όρους των Χίρστ και των Μέρντοχ που περιέγραφε ο Όρσον Ουέλς στον «Πολίτη Κέιν», ήδη από το 1941, τότε όσοι «Τερτσέτηδες» και «Πολυζωίδηδες» κι αν υπάρχουν στο χώρο της δημοσιογραφίας (σσ: τέτοιοι υπήρχαν και θα υπάρχουν σε όλες τις συνθήκες), ας μην υπάρχουν αμφιβολίες: Θα κατισχύσει εκείνος που εκπροσωπεί την ισχύ των μίντια και τη διαβρωτική φύση της εξουσίας.    

   Που σημαίνει ότι: Αν τα συμφέροντα της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας είναι με το Μνημόνιο, τότε όσο κι αν τρέξει ο ρεπόρτερ για να καλύψει αντικειμενικά την απεργία, τη διαδήλωση, την κινητοποίηση ενάντια στο Μνημόνιο, εκείνο που θα μεταδοθεί το βράδυ ως είδηση θα είναι «ζήτω το Μνημόνιο, κάτω οι ταραξίες». Αν τα συμφέροντα της διεθνούς ελίτ εξυπηρετούνται από τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, την ώρα που ο λαός θα πληρώνει «αθανάτους», ταυτόχρονα θα υφίσταται και την πλύση εγκεφάλου για το «εθνικό ολυμπιακό ιδεώδες». Ας αγανακτεί η κοινωνία με τις τράπεζες όσο θέλει. Αυτό που θα πλασαριστεί σαν «είδηση» θα είναι η«ανάγκη να ανακεφαλαιοποιηθούν». Ας φωνάζει η κοινωνία για τις αυξήσεις στα διόδια από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αν θυμηθείτε ένα ρεπορτάζ στο «Mega» στα 27 χρόνια που εκπέμπει που να καταγγέλλει τις αυξήσεις στα διόδια, τρυπήστε μου τη μύτη. Αν δείτε ρεπορτάζ στα κανάλια των εφοπλιστών για τους φόρους που (δεν) πληρώνουν οι εφοπλιστές, ξανατρυπήστε τη…

    Πέρα και πάνω, λοιπόν, από τα φληναφήματα περί «κάθαρσης» στα οποία επιδίδονται παλιοί και νέοι κυβερνητικοί χαλίφηδες, βρίσκονται εν ισχύ και οι τρεις πλευρές του τριγώνου: «Οικονομική ελίτ – πολιτική εξουσία – μιντιακό κατεστημένο».

   Η πρώτη, η οικονομική ελίτ, είναι αυτή που, αφενός, ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τα ΜΜΕ και βασικά την τηλεόραση (σσ: επιμένουμε στην τηλεόραση επειδή ακριβώς αποτελεί το σύγχρονο «εικονοστάσι» σε κάθε σαλόνι). Αφετέρου βρίσκεται σε σχέση απόλυτης συνάφειας με το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα ανεξαρτήτως κυβερνητικού ενοίκου.

    Κάπου εδώ φτάνουμε στη ρίζα της υπόθεσης: Η ενημέρωση είναι δημόσιο αγαθό. Αυτό το αγαθό δεν ανήκει στους καναλάρχες. Ανήκει στο λαό, και σε αυτόν πρέπει να επιστρέφει. Οι τηλεοπτικές συχνότητες είναι περιουσία του λαού, που έχει παραχωρηθεί στους καναλάρχες, με την προϋπόθεση ότι θα φροντίσουν στα ΜΜΕ που κατέχουν για «την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου…» (Σύνταγμα, άρθρο 15).

   Όμως, οι διατάξεις του Συντάγματος, μαζί με τα ηχηρά περί «ποιότητας», «πλουραλισμού», «αντικειμενικότητας» κλπ. δεν είναι παρά ο «φερετζές. Όχι μόνο εδώ, παντού στον κόσμο, όπως επιβεβαιώνεται από την «ενσωματωμένη δημοσιογραφία» της εισβολής στο Ιρακ, τον «κορμοράνο» του Περσικού και τους «ομαδικούς τάφους της Τιμισοάρα» μέχρι τα «χοντρά βυζιά, χοντρά λεφτά» του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία.   

    Το ίδιο έργο παίζεται στην Ελλάδα καθημερινά και επί δεκαετίες:

• Η πλειοψηφία της κοινωνίας εκφραζόταν έξι χρόνια ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου, αλλά τηλεοπτικά το Μνημόνιο στηριζόταν και – μετά ΣΥΡΙΖΑ – στηρίζεται σχεδόν κατά 100%.
• «Θεσμοί» όπως η ΕΕ κατακρημνίζονται σε αξιοπιστία, αλλά στην τηλεόραση εκείνο που βασιλεύει είναι η τρομοκρατία του «Ευρωπαϊκή Ένωση ή χάος».
• Οι τράπεζες πίνουν το αίμα του κόσμου, αλλά αυτό που βασιλεύει στα κανάλια (με ή χωρίς ΣΥΡΙΖΑ) είναι το «δίκαιο της ανακεφαλαιοποίησης».
• Το ΝΑΤΟ εγκληματεί όπου Γης αλλά εδώ στο Αιγαίο μας το εμφανίζουν σαν τον… ναυαγοσώστη των προσφύγων που τα κράτη – μέλη του τους βομβαρδίζουν στις χώρες τους.  

   Όσο για την «ποιότητα» του προγράμματος, εδώ είναι που το «τρίγωνο»… μεγαλουργεί επί 24ώρου βάσεως:

• Το ξημέρωμα, όταν ξεφτιλίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη στα «πρωινάδικα».
• Το μεσημέρι, όταν την ξεφτιλίζουν στα «μεσημεριανάδικα».
• Το βράδυ, όταν την αλέθουν στα κάθε λογής «μπιγκ-μπραδεράδικα».
• Και μεταμεσονύκτια, όταν την εκπορνεύουν στα «090»!

   Οι ίδιοι που προΐστανται Μεγάρων, που εκπροσωπούν το Ολυμπιακό ιδεώδες ως «αθάνατοι», οι καναλάρχες που πρωταγωνιστούν στον αθλητισμό και στον… Πολιτισμό, είναι αυτοί που κατοχύρωσαν σαν προϊόντα …«του λόγου και της Τέχνης» τα κάθε λογής τηλε-ξεκατινιάσματα . Και που κατά καιρούς αναθέτουν την πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας και την «ψυχαγωγία» του λαού από τον Μαστοράκη, τον Ψινάκη και την Πάνια μέχρι τις… αγελάδες που αφοδεύουν στα στούντιο.

 «Ενημέρωση – εμπόρευμα»

   Η ουσία της υπόθεσης έχει να κάνει με το γεγονός ότι η διαπλοκή του μεγάλου κεφαλαίου με τα ΜΜΕ αγγίζει την καρδιά του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Δηλαδή, είναι ένα ζήτημα που, τελικά, αγγίζει την καρδιά του καπιταλισμού, διότι άπτεται του θέματος της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας.

   «Ελευθερία του Τύπου στην καπιταλιστική κοινωνία – αυτό σημαίνει να εμπορεύεσαι τον Τύπο και να ασκείς επίδραση πάνω στις λαϊκές μάζες. Ελευθερία του Τύπου – είναι η συντήρηση του Τύπου, πανίσχυρου μέσου επίδρασης πάνω στις λαϊκές μάζες, με έξοδα του κεφαλαίου». Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση θα πρέπει να περιμένουμε τη στιγμή όπου«δε θα υπάρχει η αντικειμενική δυνατότητα να υποτάσσεται ο Τύπος ούτε άμεσα ούτε έμμεσα στην εξουσία του χρήματος και τίποτε δε θα εμποδίζει τον κάθε εργαζόμενο – ή ομάδα εργαζομένων ανεξάρτητα από τον αριθμό της – να έχει και να ασκεί το δικαίωμα χρησιμοποίησης των κοινωνικοποιημένων τυπογραφείων και του κοινωνικοποιημένου χαρτιού»(Λένιν, «Άπαντα», τόμος 37, σελ. 495-496, ομιλία στο 1ο Συνέδριο της 3ης Διεθνούς).

   Μέχρι να γίνουν αυτά, μέχρι να ανατραπεί το καθεστώς που θέλει τα ΜΜΕ να λειτουργούν ως ιμάντας μεταφοράς της κρατούσας ιδεολογίας υπό οποιαδήποτε κυβερνητική αμφίεση, ισχύει ότι: Όπως οι δρόμοι και οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος και οι παραλίες, η ενέργεια και τα πάντα που ως «εμπορεύματα» ανήκουν στην ιδιοκτησία των εργολάβων – τραπεζιτών – βιομήχανων, έτσι και η είδηση μετατρέπεται σε «εμπόρευμα» στα χέρια των καναλαρχών. Ένα «εμπόρευμα» που βρίσκεται διαρκώς στη διατίμηση της συναλλαγής μεταξύ πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

   Με άλλα λόγια: Εφόσον ο κεφαλαιοκράτης έχει τη δυνατότητα να κατέχει ΜΜΕ, τίποτα δεν μπορεί να του απαγορέψει να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ σαν «όπλο» για τις μπίζνες του ή τις πολιτικές του επιλογές. Όσο θα συνεχίζεται το καθεστώς της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και της ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού που λέγεται «τηλεοπτική συχνότητα», τότε η διαπλοκή, τα μιντιακά πολιτικο-οικονομικά παιχνίδια, η υπαγωγή του δικαιώματος στην πληροφόρηση σε εργαλείο επιχειρηματικών και πολιτικών συναλλαγών, είναι δεδομένα.

Το «Α» και το «Ω» της διαπλοκής

   Το θεμέλιο πάνω στο οποίο έχει οικοδομηθεί και διαιωνίζεται η κατάσταση στα ΜΜΕ, το δικαίωμα δηλαδή της οικονομικής ολιγαρχίας να μεταχειρίζεται ως «κτήμα» της ένα κοινωνικό αγαθό, όπως (θα έπρεπε να) είναι η ενημέρωση, η δυνατότητα των «αφεντικών» να ρυθμίζουν την πληροφόρηση πέρα από κάθε κοινωνικό έλεγχο και κοινωνική λογοδοσία, αποτελεί το «Α» και το Ω» τόσο της διαπλοκής, όσο και της μονοδιάστατης εκπομπής της δικής τους ταξικής και πολιτικής «αλήθειας».

   Όποιος, επομένως, λέει ότι μπορεί να επιτευχθεί η δημοκρατία ή έστω να μπουν όρια στην ασυδοσία στο χώρο των ΜΜΕ, αλλά την ίδια ώρα εξυμνεί, υπηρετεί,  συμβιβάζεται με την λειτουργία των ΜΜΕ υπό το καθεστώς των «κανόνων της ελεύθερης αγοράς» (του καθεστώτος, δηλαδή, που συνιστά τη βάση της ασυδοσίας των ολιγαρχών που τα ελέγχουν), τότε, είτε είναι πολιτικά αφελής, είτε είναι καθαρός ψεύτης, είτε  – εφόσον υπό οποιαδήποτε ιδιότητα κινείται στο χώρο του Τύπου – θα αναγκαστεί να λειτουργεί ως πανταχόθεν βαλλόμενη «νησίδα».

   Στην τελευταία περίπτωση, ακόμα κι αν τα καταφέρει να επιβιώσει, το μέτρο της δικής του αξιοπρέπειας δεν θα είναι αυτό που θα αλλάξει τους «κανόνες της αγοράς», ούτε θα καθορίσει το είδος της πληροφόρησης που, γενικά, θα εκπέμπεται προς την κοινωνία.

Συνάδελφοι,

Μετά την κινητοποίηση στις 24/6 στο υπουργείο Παιδείας, κατά την οποία δεν πήραμε για ακόμη μία φορά καμία σαφή απάντηση για το εργασιακό μας μέλλον, και η πολιτική ηγεσία, σε ένα κρεσέντο αυταρχισμού, έκανε χρήση κρατικής καταστολής εναντίον άνεργων εκπαιδευτικών, η κατάσταση στις αρχές Σεπτεμβρίου και λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς παραμένει εξαιρετικά κρίσιμη.

Ο «νέος» τύπος δημοτικού σχολείου όχι μόνο δεν προασπίζει τα συνταγματικά δικαιώματα των παιδιών για ισότιμη πρόσβαση σε όλα τα διδακτικά αντικείμενα, αντιθέτως υποβαθμίζει και καταργεί μαθήματα, αναθέτει τη διδασκαλία τους σε όποιον εκπαιδευτικό υπάρχει και δεν συμπληρώνει το διδακτικό του ωράριο, βάσει μίας λογιστικής αντίληψης χωρίς κανένα παιδαγωγικό πρόσημο.

Προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση κινούνται και οι υπόλοιπες πτυχές της υπουργικής απόφασης: υποβάθμιση ολοήμερου προγράμματος/κατάργηση πρωινής ζώνης, κριτήρια για την πρόσβαση των μαθητών στο ολοήμερο, κατάργηση θέσης υπεύθυνου δασκάλου.

Ό,τι λοιπόν είχε διαφανεί πριν από μερικούς μήνες τίθεται τώρα σε εφαρμογή και συμπεριλαμβάνει: υπεραριθμίες, μετακινήσεις μόνιμων συναδέλφων, απολύσεις για τους αναπληρωτές που επί σειρά ετών παραμένουν αδιόριστοι παρότι καλύπτουν πάγιες ανάγκες του εκπαιδευτικού συστήματος, αναθέσεις μαθημάτων σε μη εξειδικευμένους στα συγκεκριμένα διδακτικά αντικείμενα εκπαιδευτικούς, οι οποίες καταστρατηγούν με αντιεπιστημονικό, αντιπαιδαγωγικό και εντέλει επικίνδυνο τρόπο τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών και πλήττουν ανεπανόρθωτα τα εργασιακά διακαιώματα των εκπαιδευτικών.

Το υπουργείο Παιδείας, μάλιστα, με απανωτές εγκυκλίους και με την πρόθυμη συνέργεια της διοίκησης πιέζει τους συλλόγους διδασκόντων να νομιμοποιήσουν άμεσα όσα αντισυναδελφικά/αντιπαιδαγωγικά επιτάσσει η υπουργική απόφαση.
Τα χιλιάδες πραγματικά κενά που έχει το δημόσιο σχολείο αποκρύπτονται από υπουργείο/διευθύνσεις/περιφέρειες. Συγκεκριμένες μάλιστα διευθύνσεις εκπαίδευσης αποστέλλουν εξαιρετικά μειωμένα ή και μηδενικά κενά σπεύδοντας προφανώς να ακολουθήσουν τη γραμμή που τους έχει δοθεί την ίδια ώρα που ο υπουργός Παιδείας τάζει «τσουνάμι» προσλήψεων αναπληρωτών εκπαιδευτικών (κυρίως μέσω ΕΣΠΑ) και οι μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών μετατίθενται επ’ αόριστον.

Καθώς όσα εφαρμόζει το υπουργείο Παιδείας καταπατούν μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα, επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν καθεστώς συναδελφικού κανιβαλισμού, οδηγούν ξεκάθαρα στην υποβάθμιση και τη διάλυση του δημόσιου σχολείου, καλούμε όλους τους εκπαιδευτικούς (μόνιμους, άνεργους), τους γονείς και τους μαθητές μας να μπλοκάρουμε τα σχέδια του υπουργείου Παιδείας. Καλούμε επίσης τις ομοσπονδίες και τα σωματεία να πάρουν θέση και να χαράξουν αγωνιστική πορεία υπερασπίζοντας τα δικαιώματα και τα δίκαια αιτήματα όλων των εργαζομένων. Να μην επιτρέψουμε να αντιμετωπίζεται ως πολυτέλεια η πρόσβαση όλων των παιδιών στην ολόπλευρη μόρφωση, να μη συναινέσουμε σε ένα ακόμα φτηνότερο σχολείο που δεν θα παρέχει ό,τι οφείλει να παρέχει δωρεάν το δημόσιο σχολείο σε όλα τα παιδιά.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ

1. Να αποσυρθεί άμεσα η υπουργική απόφαση για τον «Ενιαίο Τύπο Ολοήμερου Δημοτικού Σχολείου», που τσακίζει τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών περικόπτοντας και καταργώντας διδακτικές ώρες μαθημάτων (Θεατρική Αγωγή, τάξεις Ε και ΣΤ), καταργεί βίαια εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών ειδικοτήτων στην Π.Ε., δημιουργεί πλεονάσματα και υπεραριθμίες για τους μόνιμους συναδέλφους.

2. Ο υπολογισμός και η κάλυψη των κενών να πραγματοποιείται πάντα και αποκλειστικά βάσει της α’ ανάθεσης σε εκπαιδευτικό ειδικότητας.

3. Να μας γνωστοποιηθούν τα πραγματικά κενά ανά Διεύθυνση και περιφέρεια πριν από την α’ φάση προσλήψεων αναπληρωτών.

4. Να πραγματοποιηθεί μία μεγάλη α᾽ φάση προσλήψεων, ώστε να καλυφθούν όλα τα κενά και να μην προκύπτουν οι αδικίες των προηγούμενων ετών.

5. Σύσταση οργανικών θέσεων και μόνιμους μαζικούς διορισμούς για όλους τους εκπαιδευτικούς σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. 

Ντίνα Ιωακειμίδου

Μια ομάδα νέων ανθρώπων εγκατέλειψε στην απαρχή της κρίσης την Αθήνα δημιουργώντας την οικο-κοινότητα αυτάρκειας Free and Real στη Β. Εύβοια, στο όρος Τελέθριο.

Μια νησίδα ελευθερίας που στηρίζεται στην προσφορά, στην ισότητα και στη γνώση. Και αν νομίζετε ότι κυνηγούν ανεμόμυλους, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στο έργο που μέσα σε έξι χρόνια έχουν παράξει.

Τώρα μας προσκαλούν στο πρώτο τους οικολογικό φεστιβάλ, που περιλαμβάνει συμμετοχές αντίστοιχων οικολογικών εγχειρημάτων από Ευρώπη και Ελλάδα.

Από 15-18 Σεπτεμβρίου οι συμμετέχοντες θα απολαύσουν χορό, θέατρο, μουσικά συγκροτήματα από διάφορα μήκη και πλάτη της Γης, γιόγκα, εργαστήρια αυτάρκειας. Οι Free and Real μάς καλούν να ενώσουμε τις κουκκίδες...

Στην απαρχή της κρίσης μια ομάδα νέων παιδιών από την Αθήνα αποφάσισαν να γυρίσουν την πλάτη τους σε ένα μέλλον που δεν τους ενδιέφερε, σε ένα μέλλον που οι άλλοι προγραμμάτιζαν γι' αυτούς. Ή θα βρούμε τον δρόμο ή θα τον φτιάξουμε, αποφάσισαν, καταρρίπτοντας όλες τις βεβαιότητες μιας προκατασκευασμένης ζωής που αποτυπώνεται σε ένα από τα αγαπημένα τους μότο: «Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι οι γενναίοι».

Εργασίες στον κήπο έξω από το ξυλόσπιτο | Κατερίνα Καταλάθος

Υστερα λοιπόν από πολλές συζητήσεις, προτάσεις, θέσεις, συνθέσεις και αντιθέσεις την άνοιξη του 2008 γεννήθηκε η μη κερδοσκοπική, μη κυβερνητική οργάνωση Free and Real - Aληθινά και Ελεύθερα.

Το στίγμα των προθέσεών τους εμπεριέχεται αυτούσια στον τίτλο τους: Freedom of Resources for Everywhere & Respect, Equality, Awareness and Learning, που πάει να πει: Ελευθερία Πόρων για Ολους Παντού & Σεβασμός, Ισότητα, Αντίληψη και Γνώση.

Και κάπως έτσι, το 2009, δημιούργησαν στη Β. Εύβοια, στο χωριό Αγιος, μια πρότυπη οικο-κοινότητα ευελπιστώντας σε μια αυτάρκη κοινωνία γνώσης, προσφοράς, ισότητας.

Μια κοινωνία που θα εκμεταλλεύεται, όπως σημειώνουν οι ίδιοι, στρατηγικά τους πόρους, δίχως να επιβαρύνουν το οικοσύστημα και τους ανθρώπους.

Μια νησίδα ελευθερίας που στηρίζεται και θα διαδίδει την οικονομία της προσφοράς και όχι της ανταλλαγής.

Σύμφωνα με τους ίδιους, «η αποστολή του Εγχειρήματος Τελαίθριον είναι να δημιουργήσει το πρώτο, τόσο αναγκαίο, μοντέλο οικο-κοινότητας στην Ελλάδα, που θα λειτουργήσει ως ένα σχολείο αυτάρκειας και ένα πρότυπο μοντέλο της αειφορίας και βιωσιμότητας, υγιείς και αρμονικές συνθήκες διαβίωσης με σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες και στο οικοσύστημα, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, καθαρών και αποδοτικών μέσων μεταφοράς, συνεχή έρευνα και εκπαίδευση σε όλα τα σχετικά θέματα και τεχνολογίες, να διατίθενται εξίσου σε όλους.

Το έργο δημιουργείται στο νησί Εύβοια για περισσότερο από 6 χρόνια τώρα, με περισσότερους από 20.000 επισκέπτες από κάθε γωνιά του κόσμου και εβδομαδιαία προβολή σε πάνω από 120.000 άτομα!»

Εξι χρόνια μετά, για τους συμμετέχοντες στο εγχείρημα η συνεχής έρευνα στους βασικούς τομείς αυτάρκειας, όπως η υγεία σωματική και ψυχική, η καλλιέργεια της διατροφής, η δόμηση και ενέργεια, συνιστά τρόπο ζωής.

Δημιούργησαν τρεις κύριους χώρους σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων μεταξύ τους:

◆ Τον κεντρικό χώρο πολλαπλών χρήσεων που περιλαμβάνει αίθουσα σεμιναρίων, κουζίνα, εργαστήριο, ξυλουργείο, εκθετήριο, θερμοκήπιο, αποξηραντή βοτάνων και έναν βοτανόκηπο-λαχανόκηπο.

◆ Ο δεύτερος χώρος, που αποκαλείται το Test Site, περιλαμβάνει τέσσερα οικολογικά σπίτια τα λεγόμενα yurts (τα yurts πρωτοδημιουργήθηκαν από τους νομάδες Μογγόλους κατά τον 13ο και 14ο αιώνα με στόχο ελαφριές μεταφερόμενες κατασκευές που να αντέχουν τις ακραίες συνθήκες της σιβηρικής στέπας), καθώς και ένα μικρό ξυλόσπιτο και τουαλέτες που λειτουργούν με το σύστημα της κομποστοποίησης.

Επίσης, μέσω φωτοβολταϊκών, γίνεται χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ενώ έχει προβλεφθεί σύστημα διαχείρισης νερού.

Η καλλιέργεια του βοτανικού κήπου και του λαχανόκηπου στηρίζεται στις αρχές της περμακουλτούρας ή αεικαλλιέργειας και που εστιάζει στην οικολογική προσέγγιση σχεδιασμού και υποστήριξης ανθρώπινων καταυλισμών, τρόπου ζωής, παραγωγικών αγροτικών συστημάτων με βασικές αρχές δεοντολογίας τη φροντίδα για τον άνθρωπο, φροντίδα για τη γη και θέσπιση ορίων στην κατανάλωση, παραγωγή καθώς και την αναδιανομή του πλεονάσματος σπόρων, ρούχων, γνώσης, εργασίας, χρήματος, γης κτλ.

◆ Τέλος, ο τρίτος και βασικός χώρος του εγχειρήματος, το Telaithrion Project, κοντά στην κορυφή του όρους Τελέθριον, στα 450 μέτρα υψόμετρο, αφορά τον κεντρικό γεωδαιτικό θόλο 100 τ.μ., το σκάψιμο τεχνητής λίμνης, καθώς και 1.000 καρποφόρα και άλλα δέντρα.

Δουλεύοντας στη διαχείριση των υδάτων | Κατερίνα Καταλάθος

Η δράση της οικο-κοινότητας Free and Real έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον χιλιάδων ανθρώπων από κάθε άκρη της Γης καθώς και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, τόσο εγχώριων όσο και διεθνών.

Και αυτό καθώς ουδέποτε υπήρξε μια περίκλειστη κοινότητα. Αντίθετα, ανοίχτηκε τόσο στην τοπική κοινωνία όσο και ευρύτερα διοργανώνοντας σειρά σεμιναρίων και δράσεων ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Τα εργαστήρια περιλαμβάνουν ευρύτατη γκάμα γνώσης και αυτάρκειας από τον βιοκλιματικό σχεδιασμό και τη βιοκλιματική αρχιτεκτονική, την κατασκευή σπιτιών από φυσικά υλικά (άχυρο, πηλός, ξύλο), τη διατροφική αυτάρκεια, τους συνδυασμούς τροφών, υγεία, τη γνωριμία με τη χορτοφαγία, τις μεταποιήσεις, την καλλιέργεια μανιταριών, την παρασκευή παραδοσιακού σαπουνιού με ελαιόλαδο, την παρασκευή γιατρικών από βότανα, τη μελισσοκομία, την κοπτοραπτική, τα μαθήματα γιόγκα. Εν ολίγοις ό,τι συνιστά την αυτάρκεια.

Παράλληλα σχεδιάζουν και συνδιοργανώνουν μεγάλες εκδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της Ελλάδας με συμμετοχές και άλλων οικολογικών εγχειρημάτων.

Οπως επισημαίνουν και οι ίδιοι, «συμμετέχουμε στη μεγάλη οικογένεια του ελληνικού οικοδικτύου παραγωγών, χειροτεχνών και συλλογικοτήτων. Διαδίδουμε πληροφορίες και πρακτικές λύσεις πάνω σε ποικίλα θέματα, διαδίδουμε και προωθούμε προϊόντα αυτάρκειας και δίκαιου εμπορίου αλλά και του παγκόσμιου δικτύου οικο-κοινοτήτων (GEN), συνεργαζόμαστε ανιδιοτελώς με τοπικούς συλλόγους, φορείς και απλούς πολίτες διαδίδοντας την οικονομία προσφοράς...»

Να ενώσουμε τις τελείες...

Kατερίνα Καταλάθος

Και ήρθε η ώρα, όπως μας προτρέπουν τα παιδιά του Τελέθριον, οι Αληθινά Ελεύθεροι, να ενώσουμε τις κουκκίδες...

Με σύνθημα «καιρός να σπάσουμε τα φράγματα και να ενώσουμε τις κουκκίδες (Time to brake the barriers and connect the dots) διοργανώνουν από τις 15 έως και τις 18 Σεπτεμβρίου το πρώτο τους οικολογικό φεστιβάλ. Το Free and Real Spiral Knights Eco Fest 2016.

Προσβλέπουν σε μια θαυμάσια γιορτή για την αειφορία, βιωσιμότητα και τη συνδήλωση ανθρώπων και εγχειρημάτων από όλη την Ελλάδα και τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα υπάρχει ζωντανή μουσική, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, πρακτικά εργαστήρια, όπως, μεταξύ άλλων, φυσική δόμηση, μαγειρική, καλλιέργεια μανιταριών, περμακουλτούρα κ.λπ. καθώς και σεμινάρια (γιόγκα, τάι-τσι, thai μασάζ, ακροβατικά, capoeira, chi kung και άλλα).

Μουσικά συγκροτήματα θα παραστούν από Αργεντινή, Μεξικό, Σενεγάλη, ενώ για την επίδειξη Καποέιρα έχουν προσκληθεί καθηγητές από τη Βραζιλία.

«Στόχος μας είναι να έρθουμε σε επαφή τόσο με τον κόσμο όσο και με τα άλλα αντίστοιχα εγχειρήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Ηδη έχουν δηλώσει συμμετοχή περισσότερες από 35 οικο-κοινότητες από την Ευρώπη και συγκεκριμένα από Τσεχία, Γερμανία, Αγγλία, Πορτογαλία, Ιταλία, Σουηδία και, από την Ελλάδα, από Αθήνα, Εύβοια, Πελοπόννησο, Θεσσαλονίκη. Θα υπάρχουν πολλά και διαφορετικά stages και θόλοι για το φεστιβάλ. Εχει προβλεφθεί χώρος φαγητού με vegan φαγητό, πολλές κατασκευές ακόμη και παιδότοπος και για ενηλίκους παρακαλώ.  Παιχνίδια έχουν προετοιμαστεί για νέους και για λιγότερο νέους. Η εκδήλωση θα έχει τα χαρακτηριστικά της συνδημιουργίας και όλοι θα πρέπει να συμμετέχουν.  Ο καθένας θα είναι προσωπικά υπεύθυνος για την καθαριότητα και την ασφάλεια του χώρου καθώς και για την προστασία του γύρω δάσους. Η ανακύκλωση και κομποστοποίηση περιλαμβάνονται στις ευθύνες εκάστου εκ των συμμετεχόντων, ενώ θα γίνει σπορά στο κτήμα και θα φυτευτεί κήπος» αναφέρει στην «Εφ.Συν.» ο Απόστολος Σιάνος, ψυχή του εγχειρήματος Τελέθριον.

Συνολικά υπάρχει χώρος για 250 κατασκηνωτές, ενώ οι διοργανωτές εκτιμούν ότι κατά τη διάρκεια του τετραήμερου οικοφεστιβάλ θα επισκεφθούν τον χώρο περίπου 3.000 άτομα.

Το φεστιβάλ έχει τη στήριξη και του Δήμου Αιδηψού Ιστιαίας.

«Στην αρχή υπήρχε επιφύλαξη από την τοπική κοινότητα. Η εντοπιότητα βέβαια παίζει καταλυτικό ρόλο», σημειώνει ο Απόστολος Σιάνος.

«Ομως έξι χρόνια μετά, καθώς έχουμε επιλέξει να συμμετέχουμε και να βοηθάμε στην τοπική κοινωνία, έχουμε κερδίσει την αναγνώριση του έργου μας. Χαρακτηριστικό επ' αυτού είναι ότι έχουμε κληθεί να αναλάβουμε την περιβαλλοντική εκπαίδευση στα σχολεία. Γεγονός που μας χαροποιεί πολύ», καταλήγει ο κ. Σιάνος.

Οι τιμές για τη συμμετοχή στο φεστιβάλ ξεκινούν από 35 ευρώ για ατομική σκηνή και περιλαμβάνουν και οικονομικά πακέτα για όλη την οικογένεια. Ωστόσο υπάρχει και εναλλακτική δυνατότητα, όπως αυτή της εθελοντικής εργασίας γι' αυτούς που επιθυμούν να συμμετέχουν χωρίς ωστόσο να διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα.

«Ευχαριστούμε όλους τους ανθρώπους που έχουν βρεθεί στον δρόμο μας από τότε που ξεκινήσαμε μέχρι σήμερα», σημειώνουν στον εξαιρετικά ενημερωμένο ιστότοπό τους Freeandreal.org.

«Ολες οι εικόνες που έχουν αποτυπώσει στη συνείδησή μας εκτιμώνται ως θησαυροί στο ταξίδι αυτό».

Ενα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα, σύμφωνα με τη ρήση του Λάο Τσε.

Τα παιδιά του Τελαίθριον τόλμησαν το πρώτο βήμα και διένυσαν έως τώρα πολλά χιλιόμετρα.

Και το ταξίδι τους, όπως όλα δείχνουν, είναι ακόμη στην αρχή...

Γιώργος Κολέμπας

Ο συγγραφέας από την αρχή δηλώνει ευθέως ότι ο στόχος του βιβλίου του είναι η αποκάλυψη του «σκοταδιστικού και εξουσιαστικού» μύθου του παντοδύναμου θεού και της μεταθανάτιας ζωής, που στηρίζεται στην άγνοια, στο φόβο, στο δόλο και στη βία. Ταυτόχρονα δηλώνει ότι το βιβλίο θέλει να βοηθήσει στη χάραξη του δρόμου της γνώσης, της συνείδησης, της ανθρωπιάς και της πάλης για έναν καλύτερο γήινο κόσμο.


Όπως υποστηρίζει, η κάθε εξουσία, όταν οργανώθηκε σε κράτος και νομοθέτησε για την ατομική ιδιοκτησία γης και μέσων παραγωγής, μετέτρεψε τον σκοταδιστικό αυτό μύθο σε σωτηριολογική θρησκεία, σε εξουσιαστική ιδεολογία, σε εργαλείο εκφοβισμού, αλλοτρίωσης και υποταγής των εξουσιαζόμενων.

Αντίθετα, οι εξουσιαζόμενοι προσπάθησαν πάντα, σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας, συνειδητά ή ασυνείδητα, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις απελευθέρωσης από τους σκοταδιστικούς μύθους, τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και τα ιερατεία, ώστε ταυτόχρονα να γίνει πιο εύκολη και η απελευθέρωσή τους από την καταπίεση και εκμετάλλευση από τις εξουσιαστικές ελίτ, με στόχο την κοινωνική ισότητα.



Μέσα από τους αγώνες τους απεκόμισαν εμπειρία και γνώσεις τέτοιες, ώστε να τους γίνει κατανοητό ότι η απελευθέρωσή τους αν ποτέ επιτευχθεί, δεν μπορεί παρά να είναι δικό τους έργο. Δεν μπορούν να την περιμένουν από κάποιον μεσσία ή σωτήρα. Έτσι αυτή τους η εμπειρία τους οδηγεί και στο να απομυθοποιήσουν τον εξουσιαστικό ρόλο των θρησκειών, οι οποίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη, ενώ υποκριτικά διατείνονται ότι είναι με το μέρος των φτωχών και περιθωριοποιημένων και ότι αυτοί είναι οι “μακάριοι”, στην πραγματικότητα στηρίζουν τους εξουσιαστές-εκμεταλλευτές τους.

Ο Κώστας υποστηρίζει: μαζί με την αμφισβήτηση της εξουσίας, φτάσαμε σήμερα στο σημείο, πολλοί “υπήκοοι” να αμφισβητούν και να αποστασιοποιούνται ταυτόχρονα από τον μύθο του θεού και όσους άλλους τον συνοδεύουν, δηλαδή τον μύθο της “αθάνατης ψυχής” ή της “μεταθανάτιας ζωής”. Αυτή η απομυθοποίηση-αποκάλυψη κάνει δυνατό σήμερα το σπάσιμο του φαύλου κύκλου “μεταξύ εξουσίας και θρησκείας, και η θρησκεία αποδυναμώνεται σταδιακά ως υποτιθέμενο καταφύγιο  των κυνηγημένων από το κεφάλαιο και την εξουσία”, όπως το διατυπώνει χαρακτηριστικά ο Κώστας στο προλογικό του σημείωμα. Παρόλο, λέω εγώ τώρα, που φαινομενικά υπάρχει η εντύπωση ότι αντίθετα ενδυναμώνεται ο ρόλος της θρησκείας σαν καταφύγιο των κατατρεγμένων. «Ο θεός …δεν πέθανε» ακόμα, παρ’ όλες τις προβλέψεις του διαφωτισμού. Για αυτό και είναι πάλι δραματικά επίκαιρη η κριτική της θρησκείας και προέχει κάθε κριτικής για την κάθε ετερονομία που διαμορφώνει σήμερα την ατομική και κοινωνική συνείδηση.

Το θέμα βέβαια εξακολουθεί να παραμένει ταμπού για πολλούς συνανθρώπους μας, που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η κριτική της θρησκείας αποτελεί “προσβολή της πίστης” τους. Τα δε ιερατεία καταγγέλλουν όσους ασχολούνται για “έγκλημα καθοσιώσεως”. Αυτό κάνει πολλούς αξιόλογους διανοητές να αποφεύγουν να αγγίξουν το ζήτημα, είτε από φόβο, είτε από υστεροβουλία, και η σιωπή τους είναι χρυσός για τα ιερατεία και τη γενικότερη εξουσία, που την εκλαμβάνουν ως συμφωνία και αποδοχή. Η σιωπή τους αυτή είναι προδοσία της ίδιας της κοινωνίας που υποτίθεται ότι υπηρετούν, γιατί συνεισφέρουν στον στραγγαλισμό της κοινωνικής και ατομικής συνείδησης, η οποία καταλήγει έτσι στον “ωχαδερφισμό”, την συνενοχή και την αλλοτρίωση.

Η ιστορία των θρησκειών-πέρα από το αντικειμενικό γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν επέλεξε τη θρησκεία  και την πίστη του, αλλά με το που γεννιέται του τη φυτεύουν στο κεφάλι και στο συναίσθημα μέσα από τη κοινωνικοποίησή του-έχει δείξει ότι όλες “επιβλήθηκαν με τη βία των εξουσιών και λειτούργησαν ως ιδεολογίες υποταγής”. Με εξέχουσα περίπτωση τον χριστιανισμό που ταυτίσθηκε με το κράτος και την κοσμική εξουσία από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και πήρε τα χαρακτηριστικά «σκοταδιστικής απολυταρχικής, εξουσιαστικής και κατακτητικής ιδεολογίας, η οποία πρώτα-πρώτα κατάστρεψε την κοινοκτημοσύνη και την κοινοβιακή ζωή των πρωτοχριστιανών…». Μάλιστα πολλοί κατακτημένοι λαοί αναγκάσθηκαν ως και τη θρησκεία τους να αλλάξουν, για να εξυπηρετεί καλύτερα τους κατακτητές τους.
Πάντα η πραγματική εξουσία εξασφαλίζει την επιβολή της και μέσα από τη θρησκευτική ιδεολογία, αυτή είναι μια βασική θέση του βιβλίου. Μέσω αυτής μετατρέπει τους εξουσιαζόμενους σε μοιρολάτρες και δουλικούς, που αποδέχονται την καταπίεση και εκμετάλλευση σαν “θεία βούληση και δοκιμασία”. Τους κάνει να αποδέχονται τη διαμεσολάβηση της θεοκρατικής ψευδαίσθησης, στις κοινωνικές σχέσεις και στις σχέσεις με τη φύση και τις άλλες μορφές ζωής, πράγμα που υπονομεύει τον αυτοσεβασμό και την αρμονική συμβίωση. Υπονομεύει την αυτοπεποίθηση και τις δυνατότητες που έχει ο καθένας για συμμετοχή στα κοινά, για κοινωνικό έλεγχο και αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας.

Οι ίδιοι οι θρησκευτικοί λειτουργοί γνωρίζουν ότι όλα όσα αναπόδεικτα ισχυρίζονται για τον θεό, την αθάνατη ψυχή, τη μεταθανάτια ζωή και την νεκρανάσταση, είναι συνειδητά ψέματα, αλλά τα αποκρύπτουν χάριν των εξουσιαστικών ιερατείων και της διαπλοκής τους με την οικονομικοπολιτική ελίτ, συντηρώντας δεισιδαιμονίες.

Με το βιβλίο αυτό ο Κώστας προσπαθεί να επαναφέρει στο προσκήνιο του δημόσιου διαλόγου το ζήτημα της φύσης και του ρόλου  των θρησκειών, ώστε “οι δυνάμεις της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού”, όπως χαρακτηρίζει τις κοινωνικές δυνάμεις της οποιασδήποτε αλλαγής, να καταλήξουν σε μια κοινή αντίληψη για τον κόσμο, τη ζωή και την κοινωνία που   θέλουμε να ζήσουμε. Προτείνει να δράσουμε συντονισμένα όλοι ενάντια στη θεοκρατούμενη παρακμιακή καπιταλιστική βαρβαρότητα, αποκαθιστώντας στην ανθρώπινη συνείδηση τη δυνατότητα που έχει η ίδια να δημιουργήσει αυτοδιευθυνόμενες κοινωνίες, στις οποίες η οικονομία να τις υπηρετεί, καταργώντας το κεφάλαιο, τις σχέσεις ανισότητας και εκμετάλλευσης, καθώς και τις εξουσιαστικές πολιτικές σχέσεις.

Σε αυτή τη διαδικασία, ο μεγαλύτερος σύμμαχος είναι το μυαλό του καθένα μας και της συλλογικότητάς μας, ο ατομικός και συλλογικός νους, λέει ο Κώστας. Η δε αχίλλειος πτέρνα είναι το παιδικό μυαλό, που το κάθε φορά κυρίαρχο εκπαιδευτικό σύστημα το θεωρεί “σκουπιδοτενεκέ” και το λοβοτομεί, εμφυσώντας του τον μύθο και την άγνοια. Για αυτό πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον βιασμό των παιδικών εγκεφάλων, καλλιεργώντας την κριτική και ολοκληρωμένη σκέψη, ώστε να μπορούν να κάνουν τις δικές τους επιλογές ζωής, σε μια ομαλή κοινωνικοποίηση της νέας γενιάς. Το εξουσιαστικό σύστημα χαράζει ανεξίτηλα στον παιδικό εγκέφαλο, αυτά που υποστηρίζουν τα ιερατεία, ότι δηλαδή η ανθρώπινη φύση είναι ατελής και άπληστη και για αυτό και αμαρτωλή σε σχέση με τη “θεία βούληση”. Για αυτό και το πρόβλημα της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας, της ανελευθερίας, των πολέμων, και του ανταγωνισμού δεν έχει λύση επί γης, λένε τα ιερατεία.

Ο Κώστας υποστηρίζει όμως ότι στην ουσία της η ανθρώπινη φύση είναι κοινωνική κατασκευή και άρα αν αλλάξουμε τις κοινωνικές συνθήκες, θα αλλάξουμε και τον κυρίαρχο σημερινό ανθρωπολογικό τύπο. Και εμείς με τον Γιάννη Μπίλλα, γράφοντας τον ανθρωπολογικό τύπο της αποανάπτυξης- τοπικοποίησης, θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία, αν δεν αλλάξουμε ταυτόχρονα τον κυρίαρχο ανθρωπολογικό της τύπο. Όμως θεωρούμε ότι η ανθρώπινη φύση δεν είναι μόνο κοινωνική κατασκευή, συμμετέχει στη διαμόρφωσή της και η βιολογία της και η οικογεωγραφία στην οποία αναπτύσσεται. Εδώ διαφαίνεται και μια διαφωνία μας με τον Κώστα, αν και στο κεφάλαιο «Ψυχή σημαίνει Άνθρωπος» υποστηρίζει και αυτός το ίδιο αλλά με άλλα λόγια: «…η ανθρώπινη φύση ή η λεγόμενη ψυχή, δεν είναι παρά συνάρτηση υλικών, φυσικών και κοινωνικών όρων …με αυτήν την έννοια ψυχή σημαίνει άνθρωπος, ως ενιαίο οργανικό σύνολο των υλικών στοιχείων, των βιολογικών συστημάτων, των συναισθηματικών βιωμάτων, των πνευματικών-νοητικών ιδιοτήτων και των δημιουργικών δραστηριοτήτων του, όπως όλα αυτά συνδιαμορφώνονται ως ενιαίο Όλον στο πλαίσιο του ιστορικού, κοινωνικού και φυσικού περιβάλλοντος» . 

Ο κοινωνικός δαρβινισμός και ο φιλελευθερισμός που τον ενστερνίζεται, υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος έτσι ήταν πάντα, είχε ιδιοτελή και ανταγωνιστική φύση, κληρονομημένη από το ζωικό βασίλειο από το οποίο κατάγεται, και άρα του έχουμε φτιάξει και το πιο κατάλληλο για αυτόν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, τον καπιταλισμό, που ταιριάζει ακριβώς σε αυτή την κληρονομημένη ανθρώπινη φύση. Η εξελικτική ανθρωπολογία-βιολογία όμως σήμερα αποδεικνύει με σύγχρονα πειράματα με παιδιά κάτω του ενάμισι έτους, ότι ο άνθρωπος μπορεί να μη γεννιέται εγωιστής αλλά να φτιάχνεται, έχει ταυτόχρονα γενετικά και επιγεννετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Είναι ταυτόχρονα και οικο-βιολογική και κοινωνική κατασκευή. Πέρα από τις κοινωνικές συνθήκες, ζωτικής σημασίας είναι ότι την ατομική συνείδηση του κάθε ανθρώπου, τη διαμορφώνει και η κληρονομικότητά του. Η κοινωνικοποίησή του, όμως είναι αποφασιστική για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Αν η εξουσία τον κοινωνικοποιεί με βάση τις ακραίες ανισότητες και την κατασκευασμένη εικόνα του άπληστου, ιδιοτελή, ανταγωνιστικού, δηλαδή τον μαθαίνει να είναι βασικά εγωιστής, επειδή το λέει η θρησκεία ή το εγωιστικό γονίδιο, άλλο τόσο οι εξουσιαζόμενοι θα πρέπει, δημιουργώντας κατάλληλες κοινωνικές και οικονομικές δομές, να του αναπτύσσουν την άλλη πλευρά του, την ανιδιοτελή, την συνεργατική και την κοινοτίστικη. Γιατί ο άνθρωπος ενηλικιώθηκε ιστορικά και μέσα από την αντίληψή του για τα πλεονεκτήματα της ομάδας, της κοινότητας, της κοινωνίας, με βάση το «συνυπάρχειν», «συμβιώνειν», «συμπράττειν», «συναποφασίζειν».

Θα πρέπει λοιπόν πάλι, μέσα από την σημερινή κρίση του καπιταλισμού και των αξιών του, που είχε ως αιτία το γεγονός ότι το 1% του ανθρώπινου πληθυσμού κατέχει το 50% των πόρων του πλανήτη, τον οποίο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε οικολογική καταστροφή, να εξασκήσουμε την τέχνη, γιατί τέχνη είναι, να μην είμαστε εγωιστές. Όπως δεν είναι κληρονομημένος ο άκρατος εγωισμός, έτσι δεν είναι και η ντετερμινιστική αποδοχή της ισότητας  , από την ανθρώπινη συνείδηση-φύση. Θα χρειασθεί να δημιουργήσουμε άμεσα ελκυστικά παραδείγματα που θα περάσουν σε αυτήν την ανιδιοτέλεια, τη συνεργατικότητα, τη συλλογικότητα, την ισότητα και την ισορροπία με τη μάνα φύση.

Σε επιστημονικό επίπεδο, το πιο δύσκολο είναι να απορρίψει κανείς την έννοια του θεού την ταυτισμένη με το αέναο συνολικό σύμπαν, το «όλον». Η μέχρι τώρα αδυναμία της αστροφυσικής να διατυπώσει μια «ολιστική» θεωρία( ενοποιημένη θεωρία), δίνει τη δυνατότητα να επανέρχεται η έννοια του θεού σαν την ενοποιητική δύναμη που εξασφαλίζει την ενότητα του σύμπαντος μετά την δημιουργία του από τον «δημιουργό» του. …(Σερν, σωματίδιο του θεού κ.λπ). Ο μύθος της δημιουργίας και του δημιουργού θεού πέρασε και περνά ακόμα στο ατομικό και συλλογικό φαντασιακό, γιατί εξασφαλίζει ακριβώς αυτή την ψευδαίσθηση της ενότητας που είναι υπαρξιακή ανάγκη, νομίζω, για την ανθρώπινη συνείδηση-φύση.  

Με την ανάλυση που κάνει ο Κώστας με παράθεση πληθώρας στοιχείων και βιβλιογραφίας, προκύπτει ότι η σημερινή καθολική κρίση δεν είναι φυσικά κρίση της ανθρώπινης φύσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς της, αλλά βασικά κρίση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και του καπιταλισμού, που στηριζόμενος στην οικονομική- κοινωνική ανισότητα και την ιδιοκτησία, τη βία, την καταστροφή τόπων και ταυτοτήτων και στον πόλεμο, στρέφεται ακριβώς ενάντια στην ανθρώπινη φύση. Προκύπτει ο αντικοινωνικός και αντιανθρώπινος ρόλος των θρησκειών( η θρησκευτική πίστη ως όπλο μαζικής καταστροφής), που διέσπασαν τις κοινωνίες, έσπειραν διχόνοιες, αιματοκύλισαν και συνεχίζουν να αιματοκυλούν την ανθρωπότητα υπέρ των οργανωμένων εξουσιαστικών ελίτ που ηγεμονεύουν πάνω στην ανθρωπότητα (Η “αθάνατη ψυχή” ως φετίχ της ατομικής ιδιοκτησίας και ως “φιλοσοφική λίθος” της εξουσιαστικής ιδεολογίας).

Προκύπτει επίσης η αισιόδοξη άποψη πως η ανθρωπότητα-κοινωνία πορεύεται, αργά μεν, αλλά σταθερά προς την πνευματική και κοινωνική απελευθέρωση, προς την αταξικότητα, προς έναν καλύτερο κόσμο με επικράτηση του ανθρωπολογικού τύπου homo humanisticus universalis, δηλαδή του νέου ανθρώπου με χαρακτηριστικά συνειδητότητας, δημιουργικότητας και ευτυχίας. Αναφερόμενος στη διαφορά μεταξύ της μυθολογικής πολυθεϊστικής θρησκείας των αρχαίων Ελλήνων-με πολλούς ανθρωπόμορφους γήινους θεούς και μη μεταφυσικά στοιχεία συμβολισμού και σουρεαλισμού- και των μονοθεϊστικών θρησκειών-ενός μοναδικού παντοκράτορα εξουσιαστή θεού- που κατασκεύασαν οι κοσμικές αντίστοιχες εξουσίες για να δικαιολογήσουν τη θεία προέλευση της εξουσίας τους, την αιτιολογεί με την άμεση δημοκρατία στην αρχαία Ελλάδα, η οποία δεν χρειαζόταν ψευδαισθήσεις, σωτήρες, προφήτες και μεσσίες, σε αντίθεση με την ανάγκη της θεϊκής μάσκας της υπέρτατης εξουσίας του όποιου ηγεμόνα, βασιλιά ή αυτοκράτορα.
Για αυτό και μας καλεί να συμβάλουμε όλοι στον αγώνα του νέου Ανθρώπου για ένα καλύτερο μέλλον, με το να απαλλαγούμε από θρησκευτικές, φυλετικές, εθνικιστικές, ιδεολογικές-κομματικές εντάξεις και δογματισμούς και να επεξεργαστούμε και να υλοποιήσουμε συλλογικά ένα νέο όραμα για την ανθρωπότητα στη βάση της κοινωνικής ισότητας, της ισοκατανομής πόρων και εξουσίας με άμεση δημοκρατία. Ο τελικός στόχος η αταξική κοινωνία σε τοπική, εθνική και οικουμενική κλίμακα και ο σύγχρονος πολιτισμός του οικουμενικού ουμανισμού.   

Ως πότε θα τρώμε στη μάπα τον απροκάλυπτο και ξετσίπωτο κοσμικό χαρακτήρα της εξουσίας των ιερατείων τους, τις φαντασιώσεις τους, τα ψυχολογικά τους σύνδρομα, τις προκαταλήψεις και τους ψυχαναγκασμούς τους δήθεν στο όνομα της "αγάπης", τη δηλητηριώδη χολή τους, την εθελοδουλία ανάμεικτη με μισαλλοδοξία απέναντι στη διαφωνία, το θάνατο και το μίσος που ξερνούν μέσα από τις διώξεις, τις Ιερές Εξετάσεις τους, τις τζιχάντ τους, τα ανιστόρητα και γεμάτα εικόνες φρίκης και φόβου και απειλών "ιερών εγχειριδίων" τους, τη λογοκρισία τους, τη δαιμονοποίηση της φύσης, της γνώσης, της ευφυίας, της γυναίκας;

Ως πότε θα πρέπει να ανεχόμαστε να συνυπάρχουμε με τους μονοθεϊστικούς λέοντες και αμνούς μέσα στο λάκκο που κατάντησαν τον κόσμο;

Ως πότε δεν θα αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι ότι οι θρησκείες βάζουν με μανία στόχο την ανεξαρτησία της αντίληψής τους και την αυτοεπίγνωσή τους, μετατρέποντάς τους σε...ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΣ;

* Ο Γιώργος Κολέμπας είναι πρώην εκπαιδευτικός ΜΕ (Μαθηματικός) και οικο - γεωργός στο Πήλιο

Η Δαμασκός παρέλαβε το πρώτο φορτίο από την Κούβα, με δύο τόνους πενταπλά εμβόλια για την διφθερίτιδα, τον τέτανο, κοκκύτη, ηπατίτιδα Β και γρίπη. Το φορτίο αποτελεί μέρος μιας μεγάλης σύμβασης (αποστολής φαρμακευτικού υλικού) που προορίζεται για τον Συριακό λαό που υπόκειται έναν σκληρό εμπορικό αποκλεισμό. 

Ο Σύριος υπουργός Μεταφορών Αλί Χαμούντ, η υφυπουργός Υγείας Χούδα αλ Σαιέδ και ο πρέσβης της Κούβας σε αυτή τη χώρα, Ροχέριο Σαντάνα, μεταξύ άλλων παρέλαβαν αυτή την πατρίδα των εμβολίων για τις προαναφερόμενες νόσους.

Σε συνάντηση με τον τύπο ο Χαμούντ δήλωσε ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του υπουργείου του και αυτού της Υγείας με το Υπουργείο Υγείας της Κούβας, σε ένα πεδίο ζωτικής σημασίας για την Συρία.

Τόσο ο υπουργός όσο και ο κουβανός διπλωμάτης συμφώνησαν ότι αυτό αποτελεί μια σαφή απόδειξη αλληλεγγύης και υποστήριξης που πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί, εν μέσω ενός αδικαιολόγητου μποϊκοτάζ των δυτικών δυνάμεων κατά της Συρίας για τέσσερα χρόνια. (PL)

 

 www.granma.cu/

Ολόκληρη η δήλωση του ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ του ΠΣ της ΛΑ.Ε:

Η κυβέρνηση μέχρι πρότινος κατάγγελνε την Κομισιόν για απαράδεκτη επέμβαση στη Δικαιοσύνη σχετικά με την υπόθεση του Ανδρ. Γεωργίου.

Τα θαύματα όμως για τους πολιτικούς υπαλλήλους της ΕΕ και των πιστωτών κρατάνε μόνο τρεις μέρες.

Τώρα η κυβέρνηση με μια από τις συνηθισμένες κωλοτούμπες της, δια του Γ. Χουλιαράκη στη Βουλή, έβγαλε ύμνους αφοσίωσης και σεβασμού στα δημοσιονομικά δεδομένα του Ανδρ. Γεωργίου, στα οποία στηρίζει το τρίτο καταστροφικό μνημόνιο.

Η κυβέρνηση με αυτόν τον τρόπο βγάζει στην ουσία λάδι όχι μόνο τον Ανδρ. Γεωργίου αλλά και τους ΓΑΠ και Γ. Παπακωνσταντίνου και τις λογιστικές αλχημείες τους που έβαλαν σφιχτά τη θηλιά στο λαιμό της χώρας και του ελληνικού λαού.

Η κυβέρνηση και όλος ο μνημονιακός κόσμος σε λίγο θα αναδείξουν και σε εθνικό ήρωα τον εγκάθετο του ΔΝΤ και των πιστωτών στην ΕΛΣΤΑΤ ο οποίος, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία, έβαλε βαθύτερα και μονιμότερα τη χώρα στην νεοαποικιακή κηδεμονία.

Όποιες μεθοδεύσεις, όμως, κι αν ακολουθήσουν δεν πρόκειται να παραγράψουν τις πελώριες πολιτικές αλλά και ποινικές ευθύνες τους, οι οποίες, αργά ή γρήγορα, θα αποδοθούν